2. Administracja (łac. administrare - być pomocnym, obsługiwać, zarządzać, ministrare - służyć), działalność organizatorska realizowana przy pomocy aparatu urzędniczego, obejmująca zakres spraw o charakterze publicznym, regulowana przez ogólne normy prawne. W innym ujęciu może także oznaczać zarządzanie jakimikolwiek sprawami, własnymi (np. gospodarstwem domowym) lub cudzymi (np. czyimś przedsiębiorstwem).

3.
1.    Administracja działa w imieniu i na rachunek państwa
2.    Administracja ma charakter polityczny
3.    Administracja działa na podstawie prawa i w granicach, jakie prawo dla niej przewiduje
4.    Celem działalności administracji nie jest osiągnięcie zysku
5.    Administracja jest organizacją o charakterze jednolitym i ogólnym
6.    Administracja ma charakter monopolistyczny
7.    Administracji ma w zasadzie charakter bezosobowy
8.    Administracja ma charakter władczy
9.    Administracja zorganizowana jest i działa na zasadzie kierownictwa i podporządkowania
10.    Administracja opiera się w swym działaniu z reguły na pracy zawodowego, fachowego personelu urzędniczego
11.    Administracja działa w sposób ciągły i stabilny
12.    Administracja może działać i działa przede wszystkim z własnej inicjatywy

4. Zależnie od przedmiotu działalności, jej zakresu, charakteru organu, jego składu i innych okoliczności dokonać możemy kilku podziałów organów administracyjnych.
Podstawowym podziałem organów administracji publicznej jest podział na :
- organy administracji rządowej – państwowej;
- organy administracji samorządowej.
Ze względu na sposób powoływania dzielimy organy administracji na :
- organy powoływane w drodze nominacji jako decyzji administracyjnej np. wojewoda;
- organy powoływane w drodze aktu organu władzy np. minister;
- organy powoływane w drodze wyborów np. zarząd gminy.
Ze względu na skład osobowy wyróżnić możemy :
- organy jednoosobowe;
- organy kolegialne.

5. struktura adm. publicznej
http://www.euwas.org/content/e273/e828/ … x_pol.html

6.
Zasada centralizacji oznacza podporządkowanie się organów niższego stopnia organom nadrzędnym oraz skupianie decyzji w organach centralnych i naczelnych. Centralizacja zakłada brak samodzielności organów niższego szczebla i ścisłe ich uzależnienie od struktur nadrzędnych, które kierują ich pracą. Na pojęcie centralizacji składają się zależności: osobowa i służbowa. Zależność osobowa związana była m.in. z decydowaniem o przyjęciu do służby. Zależność służbowa wiązała się z upoważnieniem do wydawania poleceń służbowych. Zasada centralizacji stosowana była w absolutnych państwach policyjnych.

Zasada decentralizacji oznacza brak podległości organów niższego rzędu organom wyższego rzędu i rozkład uprawnień decyzyjnych pomiędzy władze centralne i lokalne (terytorialne).Przyjmuje się tu domniemanie samodzielności i niezależności podmiotów. Organ taki nie może być adresatem poleceń służbowych, a jego decyzje nie mogą być zmieniane w trybie nadzoru. W XIX w podstawową formę decentralizacji stanowił samorząd, którego istotą było powierzenie zarządu zrzeszeniu obywateli.

Koncentracja - z koncentracją mamy do czynienia, gdy kompetencje przyznane administracji państwowej mają być spełniane przez szczeble wyższe, zwłaszcza przez szczebel centralny. następuje wówczas skupienie decyzji z reguły w jednych rękach ( np.: ministra, wojewody itp.).

Dekoncentracja - polega na powierzeniu kompetencji także organom terenowym, zwłaszcza szczebla podstawowego, co prowadzi do rozłożenia prawa decyzji i odpowiedzialności pomiędzy różne czynniki. Najczęściej obie te zasady wzajemnie się przenikają i w praktyce o koncentracji i dekoncentracji w organizacji administracji mówimy wówczas, gdy mamy do czynienia z przewagą jednego z tych elementów. Zdecentralizowany układ organizacyjny administracji państwowej związany jest ściśle z dekoncentracją. Koncentracja natomiast występuje wyłącznie w powiązaniu z zasadą centralizacji.

Zasada resortowości oznacza, podział zadań pomiędzy niezależne od siebie resorty.

Zasada pomocniczości - powierzanie zadań publicznych na możliwie najniższym poziomie struktury podmiotów administracji publicznej.

7.  Kontrola w ujęciu nauki administracji służy kierownictwu do sprawdzenia czy podległy aparat administracyjny należycie wykonuje swoje zadania, pozwala na wykrywanie nieprawidłowości i ich usuwanie oraz służy zapobieganiu niekorzystnych zjawisk.
Termin „kontrola” w administracji używany jest w różnych znaczeniach: np. nadzór, inspekcja, wizytacja, lustracja lub rewizja.
Termin „nadzór” używa się na oznaczenie kompetencji organu, które polegają nie tylko na prawie badania działalności określonej jednostki organizacyjnej, ale również na wkroczeniu za pomocą środków władczych celu usunięcia tych braków.
Termin „ inspekcja” używa się dla oznaczenia kontroli przeprowadzanej na miejscu przez wzgląd bezpośredni w działalność kontrolowanej jednostki.
Inne określenia tego rodzaju kontroli to: wizytacja lub lustracja.
Terminu „rewizja” używa się zazwyczaj do określenia kontroli rachunkowości.
Należy zaznaczyć, że każdy, kto jest przełożonym jakiegoś podwładnego ma równocześnie prawo do kontroli jego działalności w jakimś zakresie. Nie wymaga to żadnych szczególnych uprawnień. Zakres jednak takiej kontroli jest różny.

    Ze względu na umiejscowienie podmiotu kontrolującego możemy wyróżnić:
    kontrolę wewnętrzną, która wykonywana jest przez kierownika lub specjalne stanowisko w ramach tej samej jednostki organizacyjnej
    kontrolę zewnętrzną, która wykonywana jest przez wyspecjalizowaną komórkę lub jednostkę organizacyjną inną niż podmiot kontrolowany
Obie kontrole maja swoje wady i zalety:
    kontrola zewnętrzna zazwyczaj jest bardziej obiektywna. Jej wynik nie wpływa na pozycję kontrolującego.
    kontrola wewnętrzna – jej zaletą jest lepsza znajomość stanu rzeczy. Kontrolujący jest bliżej badanych spraw i zna je lepiej. Ale negatywny wynik kontroli może mieć negatywny skutek dla całej organizacji. Stąd często występuje zjawisko ukrywania negatywnych wyników dla dobra organizacji.

Biorąc pod uwagę moment, w którym kontrola jest wykonywana wyróżniamy:
1)    kontrolę wstępną
2)    kontrolę faktyczną
3)    kontrolę następną
Ad. 1. Kontrola wstępna polega na uzależnieniu do zgody organu kontrolującego pewnych działań, które ma podjąć organ kontrolowany. Zaletą tej kontroli jest zapobieganie błędom jeszcze przed rozpoczęciem działań. Wadą zaś jest to, że organ kontrolowany nie ma samodzielności w podejmowaniu działań i problematyczne jest czy w ogóle może ponoście odpowiedzialność za podejmowane działania
Ad. 2. Kontrola faktyczna wykonywana jest w toku działania
Ad. 3. Kontrola następna wykonywana jest po zakończeniu wykonywania działań.

    Ważnym zagadnieniem w kontroli jest jej efektywność tj. stosunek kosztów przeprowadzania kontroli w stosunku do korzyści z jej rezultatów. Wynik kontroli dla samej kontroli może być niekorzystny na całości działań organizacji.

8. Służba cywilna – zespół urzędników administracji rządowej w Polsce. Służba cywilna działa w celu zapewnienia zawodowego, rzetelnego, bezstronnego i politycznie neutralnego wykonywania zadań państwa w urzędach administracji rządowej. Zwierzchnikiem korpusu służby cywilnej jest Prezes Rady Ministrów (art. 153 Konstytucji RP). W jego skład wchodzą urzędnicy szczebla centralnego (Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, ministerstwa, urzędy centralne), jak również przedstawiciele rządowej administracji terenowej - zespolonej i niezespolonej (urzędy wojewódzkie, wojewódzkie i powiatowe inspektoraty weterynarii, regionalne dyrekcje ochrony środowiska, wojewódzkie i powiatowe inspektoraty nadzoru budowlanego, komendy policji, komendy państwowej straży pożarnej, kuratoria oświaty, urzędy skarbowe, izby skarbowe, urzędy kontroli skarbowej, urzędy statystyczne, wojskowe komendy uzupełnień, wojewódzkie sztaby wojskowe, urzędy górnicze itp.). W skład służby cywilnej nie wchodzą pracownicy samorządu terytorialnego.

Korpus służby cywilnej dzieli się na pracowników służby cywilnej i mianowanych przez Prezesa Rady Ministrów urzędników służby cywilnej. Pojęcie członka korpusu służby cywilnej oznacza zarówno pracowników jak i urzędników służby cywilnej.

Podstawą prawną działania służby cywilnej jest ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505).

Pracownikiem służby cywilnej może zostać osoba, która spełnia łącznie następujące wymogi:

    * posiada polskie obywatelstwo,
    * korzysta z pełni praw publicznych,
    * nie była karana za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe,
    * posiada kwalifikacje wymagane w służbie cywilnej,
    * cieszy się nieposzlakowaną opinią.

Kandydaci do pracy w służbie cywilnej wyłaniani są w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru na wolne stanowiska pracy. Dyrektor generalny każdego urzędu ma obowiązek upowszechniać informacje o wolnych stanowiskach pracy w służbie cywilnej, w kierowanym przez siebie urzędzie, umieszczając ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie urzędu, a także poprzez ogłoszenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Biuletynie Informacji Publicznej urzędu.

Ze służbą cywilną powiązany był Państwowy Zasób Kadrowy, zlikwidowany przez obecnie obowiązującą ustawę.
9. Kierowanie jest podejmowaniem decyzji w stosunku do osób podwładnych. Obejmuje również przynajmniej 3 podstawowe funkcje:
a)    planowanie
b)    koordynacja
c)    kontrola

10. Planowanie dotyczy przyszłości funkcjonowania organizacji. Jest ono pojęciowym kształtowaniem jej obrazów przyszłości. Należy zaznaczyć, że jedyną pewnością, jaką mamy do przyszłości jest to, że jest niepewna. Planowanie może być bliskie określaniu celów, ale najczęściej jest bardziej sformalizowane. Jest również bardziej opracowane pojęciowo, gdyż plany przykazywane są innym podmiotom w administracji.
    Planowanie przyszłości musi opierać się na pewnych przesłankach. Wśród nich wyróżniamy:
    te, których nie da się kontrolować i które są niezależne od wpływu planującego
    te, które częściowo dadzą się kontrolować
    te, które zupełnie zależą od planującego

Stopień realizacji i konkretność planu zależy od umiejętności planującego, jego wiedzy oraz natury planowanego zagadnienia. Jeśli możemy powiedzieć coś konkretnego przyszłości to możemy też powiedzieć, że planowanie takiej przyszłości jest realne.