#1 2010-05-20 19:37:31

pr0cEnt

Administrator

Zarejestrowany: 2010-05-11
Posty: 2
Punktów :   

Nauka o adminiastracji

2. Administracja (łac. administrare - być pomocnym, obsługiwać, zarządzać, ministrare - służyć), działalność organizatorska realizowana przy pomocy aparatu urzędniczego, obejmująca zakres spraw o charakterze publicznym, regulowana przez ogólne normy prawne. W innym ujęciu może także oznaczać zarządzanie jakimikolwiek sprawami, własnymi (np. gospodarstwem domowym) lub cudzymi (np. czyimś przedsiębiorstwem).

3.
1.    Administracja działa w imieniu i na rachunek państwa
2.    Administracja ma charakter polityczny
3.    Administracja działa na podstawie prawa i w granicach, jakie prawo dla niej przewiduje
4.    Celem działalności administracji nie jest osiągnięcie zysku
5.    Administracja jest organizacją o charakterze jednolitym i ogólnym
6.    Administracja ma charakter monopolistyczny
7.    Administracji ma w zasadzie charakter bezosobowy
8.    Administracja ma charakter władczy
9.    Administracja zorganizowana jest i działa na zasadzie kierownictwa i podporządkowania
10.    Administracja opiera się w swym działaniu z reguły na pracy zawodowego, fachowego personelu urzędniczego
11.    Administracja działa w sposób ciągły i stabilny
12.    Administracja może działać i działa przede wszystkim z własnej inicjatywy

4. Zależnie od przedmiotu działalności, jej zakresu, charakteru organu, jego składu i innych okoliczności dokonać możemy kilku podziałów organów administracyjnych.
Podstawowym podziałem organów administracji publicznej jest podział na :
- organy administracji rządowej – państwowej;
- organy administracji samorządowej.
Ze względu na sposób powoływania dzielimy organy administracji na :
- organy powoływane w drodze nominacji jako decyzji administracyjnej np. wojewoda;
- organy powoływane w drodze aktu organu władzy np. minister;
- organy powoływane w drodze wyborów np. zarząd gminy.
Ze względu na skład osobowy wyróżnić możemy :
- organy jednoosobowe;
- organy kolegialne.

5. struktura adm. publicznej
http://www.euwas.org/content/e273/e828/ … x_pol.html

6.
Zasada centralizacji oznacza podporządkowanie się organów niższego stopnia organom nadrzędnym oraz skupianie decyzji w organach centralnych i naczelnych. Centralizacja zakłada brak samodzielności organów niższego szczebla i ścisłe ich uzależnienie od struktur nadrzędnych, które kierują ich pracą. Na pojęcie centralizacji składają się zależności: osobowa i służbowa. Zależność osobowa związana była m.in. z decydowaniem o przyjęciu do służby. Zależność służbowa wiązała się z upoważnieniem do wydawania poleceń służbowych. Zasada centralizacji stosowana była w absolutnych państwach policyjnych.

Zasada decentralizacji oznacza brak podległości organów niższego rzędu organom wyższego rzędu i rozkład uprawnień decyzyjnych pomiędzy władze centralne i lokalne (terytorialne).Przyjmuje się tu domniemanie samodzielności i niezależności podmiotów. Organ taki nie może być adresatem poleceń służbowych, a jego decyzje nie mogą być zmieniane w trybie nadzoru. W XIX w podstawową formę decentralizacji stanowił samorząd, którego istotą było powierzenie zarządu zrzeszeniu obywateli.

Koncentracja - z koncentracją mamy do czynienia, gdy kompetencje przyznane administracji państwowej mają być spełniane przez szczeble wyższe, zwłaszcza przez szczebel centralny. następuje wówczas skupienie decyzji z reguły w jednych rękach ( np.: ministra, wojewody itp.).

Dekoncentracja - polega na powierzeniu kompetencji także organom terenowym, zwłaszcza szczebla podstawowego, co prowadzi do rozłożenia prawa decyzji i odpowiedzialności pomiędzy różne czynniki. Najczęściej obie te zasady wzajemnie się przenikają i w praktyce o koncentracji i dekoncentracji w organizacji administracji mówimy wówczas, gdy mamy do czynienia z przewagą jednego z tych elementów. Zdecentralizowany układ organizacyjny administracji państwowej związany jest ściśle z dekoncentracją. Koncentracja natomiast występuje wyłącznie w powiązaniu z zasadą centralizacji.

Zasada resortowości oznacza, podział zadań pomiędzy niezależne od siebie resorty.

Zasada pomocniczości - powierzanie zadań publicznych na możliwie najniższym poziomie struktury podmiotów administracji publicznej.

7.  Kontrola w ujęciu nauki administracji służy kierownictwu do sprawdzenia czy podległy aparat administracyjny należycie wykonuje swoje zadania, pozwala na wykrywanie nieprawidłowości i ich usuwanie oraz służy zapobieganiu niekorzystnych zjawisk.
Termin „kontrola” w administracji używany jest w różnych znaczeniach: np. nadzór, inspekcja, wizytacja, lustracja lub rewizja.
Termin „nadzór” używa się na oznaczenie kompetencji organu, które polegają nie tylko na prawie badania działalności określonej jednostki organizacyjnej, ale również na wkroczeniu za pomocą środków władczych celu usunięcia tych braków.
Termin „ inspekcja” używa się dla oznaczenia kontroli przeprowadzanej na miejscu przez wzgląd bezpośredni w działalność kontrolowanej jednostki.
Inne określenia tego rodzaju kontroli to: wizytacja lub lustracja.
Terminu „rewizja” używa się zazwyczaj do określenia kontroli rachunkowości.
Należy zaznaczyć, że każdy, kto jest przełożonym jakiegoś podwładnego ma równocześnie prawo do kontroli jego działalności w jakimś zakresie. Nie wymaga to żadnych szczególnych uprawnień. Zakres jednak takiej kontroli jest różny.

    Ze względu na umiejscowienie podmiotu kontrolującego możemy wyróżnić:
    kontrolę wewnętrzną, która wykonywana jest przez kierownika lub specjalne stanowisko w ramach tej samej jednostki organizacyjnej
    kontrolę zewnętrzną, która wykonywana jest przez wyspecjalizowaną komórkę lub jednostkę organizacyjną inną niż podmiot kontrolowany
Obie kontrole maja swoje wady i zalety:
    kontrola zewnętrzna zazwyczaj jest bardziej obiektywna. Jej wynik nie wpływa na pozycję kontrolującego.
    kontrola wewnętrzna – jej zaletą jest lepsza znajomość stanu rzeczy. Kontrolujący jest bliżej badanych spraw i zna je lepiej. Ale negatywny wynik kontroli może mieć negatywny skutek dla całej organizacji. Stąd często występuje zjawisko ukrywania negatywnych wyników dla dobra organizacji.

Biorąc pod uwagę moment, w którym kontrola jest wykonywana wyróżniamy:
1)    kontrolę wstępną
2)    kontrolę faktyczną
3)    kontrolę następną
Ad. 1. Kontrola wstępna polega na uzależnieniu do zgody organu kontrolującego pewnych działań, które ma podjąć organ kontrolowany. Zaletą tej kontroli jest zapobieganie błędom jeszcze przed rozpoczęciem działań. Wadą zaś jest to, że organ kontrolowany nie ma samodzielności w podejmowaniu działań i problematyczne jest czy w ogóle może ponoście odpowiedzialność za podejmowane działania
Ad. 2. Kontrola faktyczna wykonywana jest w toku działania
Ad. 3. Kontrola następna wykonywana jest po zakończeniu wykonywania działań.

    Ważnym zagadnieniem w kontroli jest jej efektywność tj. stosunek kosztów przeprowadzania kontroli w stosunku do korzyści z jej rezultatów. Wynik kontroli dla samej kontroli może być niekorzystny na całości działań organizacji.

8. Służba cywilna – zespół urzędników administracji rządowej w Polsce. Służba cywilna działa w celu zapewnienia zawodowego, rzetelnego, bezstronnego i politycznie neutralnego wykonywania zadań państwa w urzędach administracji rządowej. Zwierzchnikiem korpusu służby cywilnej jest Prezes Rady Ministrów (art. 153 Konstytucji RP). W jego skład wchodzą urzędnicy szczebla centralnego (Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, ministerstwa, urzędy centralne), jak również przedstawiciele rządowej administracji terenowej - zespolonej i niezespolonej (urzędy wojewódzkie, wojewódzkie i powiatowe inspektoraty weterynarii, regionalne dyrekcje ochrony środowiska, wojewódzkie i powiatowe inspektoraty nadzoru budowlanego, komendy policji, komendy państwowej straży pożarnej, kuratoria oświaty, urzędy skarbowe, izby skarbowe, urzędy kontroli skarbowej, urzędy statystyczne, wojskowe komendy uzupełnień, wojewódzkie sztaby wojskowe, urzędy górnicze itp.). W skład służby cywilnej nie wchodzą pracownicy samorządu terytorialnego.

Korpus służby cywilnej dzieli się na pracowników służby cywilnej i mianowanych przez Prezesa Rady Ministrów urzędników służby cywilnej. Pojęcie członka korpusu służby cywilnej oznacza zarówno pracowników jak i urzędników służby cywilnej.

Podstawą prawną działania służby cywilnej jest ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505).

Pracownikiem służby cywilnej może zostać osoba, która spełnia łącznie następujące wymogi:

    * posiada polskie obywatelstwo,
    * korzysta z pełni praw publicznych,
    * nie była karana za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe,
    * posiada kwalifikacje wymagane w służbie cywilnej,
    * cieszy się nieposzlakowaną opinią.

Kandydaci do pracy w służbie cywilnej wyłaniani są w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru na wolne stanowiska pracy. Dyrektor generalny każdego urzędu ma obowiązek upowszechniać informacje o wolnych stanowiskach pracy w służbie cywilnej, w kierowanym przez siebie urzędzie, umieszczając ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie urzędu, a także poprzez ogłoszenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Biuletynie Informacji Publicznej urzędu.

Ze służbą cywilną powiązany był Państwowy Zasób Kadrowy, zlikwidowany przez obecnie obowiązującą ustawę.
9. Kierowanie jest podejmowaniem decyzji w stosunku do osób podwładnych. Obejmuje również przynajmniej 3 podstawowe funkcje:
a)    planowanie
b)    koordynacja
c)    kontrola

10. Planowanie dotyczy przyszłości funkcjonowania organizacji. Jest ono pojęciowym kształtowaniem jej obrazów przyszłości. Należy zaznaczyć, że jedyną pewnością, jaką mamy do przyszłości jest to, że jest niepewna. Planowanie może być bliskie określaniu celów, ale najczęściej jest bardziej sformalizowane. Jest również bardziej opracowane pojęciowo, gdyż plany przykazywane są innym podmiotom w administracji.
    Planowanie przyszłości musi opierać się na pewnych przesłankach. Wśród nich wyróżniamy:
    te, których nie da się kontrolować i które są niezależne od wpływu planującego
    te, które częściowo dadzą się kontrolować
    te, które zupełnie zależą od planującego

Stopień realizacji i konkretność planu zależy od umiejętności planującego, jego wiedzy oraz natury planowanego zagadnienia. Jeśli możemy powiedzieć coś konkretnego przyszłości to możemy też powiedzieć, że planowanie takiej przyszłości jest realne.

Offline

 

#2 2010-05-20 20:03:32

Kasia

Nowy użytkownik

Zarejestrowany: 2010-05-14
Posty: 2
Punktów :   

Re: Nauka o adminiastracji

1. Przedstawiciele:
Szkoła austro- niemiecka:
- Lorenz von Stehin
-Max Wrber
-J Jastrow
-F. Longchamps

Szkoła  francuska:
-H Fayol
- B. Gournay

Szkoła amerykańska:
- W. Taylor
- F. M Marx
- H Kelsen
- W. Wilson


. Czynniki kształtujące administrację publiczną


    Ustrój państwa
Rys administracji publicznych, które w rozwoju ustroju państwowego wykształciły współczesny obraz administracji:
•    model administracji państwa absolutnego
Powstanie aparatu administracyjnego związane z tworzeniem się władzy absolutnej, czyli wzrostem władzy panującego oraz upadkiem znaczenia stanów. Działanie aparatu administracji przebiegało sprężyście i jednolicie, a sam aparat podlegał i zależał od panującego. Sam aparat charakteryzował się hierarchiczną organizacją, zależnością od panującego (in. płatnością), a także zawodową kadrą urzędniczą. Prawo administracyjne było wiążące dla obywatela, ale nie dla organu administracji. Władze administracji są niezależne od sądu, a działają w oparciu o „prawo administracyjne”. Administracja tworzy prawo sama dla siebie. Natomiast władza panującego i jego aparatu wkraczała we wszystkie dziedziny życia podwładnych, dla których było to uciążliwe; nie mogli się odwołać do sądu, a jedynie złożyć skargę (tzw. rekurs hierarchiczny) na niższy organ do organu wyższego rzędu, który danej skargi nie miał obowiązku rozpatrzyć.
•    model liberalnego państwa prawnego
1.Wniosek o ograniczenie wpływu administracji na obywateli w stopniu maksymalnym. 2.Ochrona porządku prawnego.
W związku z powstaniem takiego modelu państwa, które gwarantuje jednostce jej naturalne prawa, działanie administracji zostało związane ustawą. Wykonuje ona prawa, jest podporządkowana parlamentowi, który to prawo stanowi i zarazem kontroluje on również działalność administracji. Parlament reprezentuje społeczeństwo. Administracja podporządkowuje się prawu powszechnie obowiązującemu i stanowionemu przez parlament. Administracja wkracza w sferę praw i obowiązków obywatela wyłącznie wtedy, kiedy ustawa na to wskazuje. Wytworzenie się instytucji aktu, postępowania administracyjnego, sądownictwa administracyjnego, przez co gwarantuje się realizację uprawnień obywateli wobec władz administracyjnych.
Współcześnie administracja jest organizatorem działań na rzecz dobra powszechnego, wzrasta jej aktywność. Wykonuje zadania w zakresie zaspokajania potrzeb jednostki w dziedzinach: socjalnej, oświatowej, kultury (tzw. administracja świadcząca). Również w zakresie administracji władczej zakres jej aktywności ulega stałemu poszerzeniu.
    Ogólne poglądy na świat
Oddziałują na administrację dwukierunkowo: 1.Podstawa kształtowania poglądów na ustrój państwa i administracji. 2.Motyw świadomego działania administracji w rozstrzyganiu różnych spraw.

    Czynniki aksjologiczne
Założenia wynikające z ustroju danego państwa (założenia aksjologiczne) dotyczą: przestrzegania praw jednostki i obywatela, ich swobód politycznych, uznania szczególnej roli własności prywatnej, liberalizmu w systemie gospodarczym (gospodarki rynkowej), przestrzegania przez administrację praw i zapewnienia jednostce „prawa do sądu”. Założenia te są wyprowadzone z zasad demokratycznego państwa prawa oraz paktów międzynarodowych.
    Prawo
Jest czynnikiem kształtującym administrację publiczną, której działalność musi być uregulowana przepisami prawa. Prawo stanowi istotny element ustroju państwa. Wraz ze zmianą ustroju ulega ono przekształceniu, dostosowując istniejące instytucje prawne do potrzeb nowego ustroju społeczno-politycznego i ekonomicznego. Istotnym elementem ustroju państwa prawa jest nakaz działania administracji publicznej na podstawie prawa, które określa: zadania administracji, organizację aparatu administracji, formy czynności podejmowanych przez aparat administracyjny. Sama administracja nie tylko stosuje, ale i tworzy prawo. Zazwyczaj jest to prawo typu wykonawczego. Znajomość norm jak i terminów w nich stosowanych nabiera we współczesnej administracji szczególnego znaczenia. Powodem tego obywatel bierze udział w realizacji zadań administracji i styka się z normą prawną. W administracji publicznej osoby stosujące prawo nie zawsze mają prawnicze przygotowanie. Czynnikiem, który ułatwia stosowanie prawa jest jego upowszechnienie poprzez szkolenie.
    Normy moralne, obyczajowe i techniczne
Przepisy prawne nakazują organowi administracji lub pracownikowi aparatu administracyjnego przestrzeganie norm moralnych lub obyczajowych. Chodzi tu m.in. o obowiązek zachowania uprzejmości i życzliwości w kontaktach ze zwierzchnikami, podwładnymi, petentami, a także o zachowywanie się z godnością zarówno w miejscu pracy, jak i poza nim. Stosowanie przez administrację norm moralnych, czy też obyczajowych łączy się z problematyką określaną mianem kultury administrowania bądź też etyki administracji. Normy techniczne natomiast regulują stosunek człowieka do przyrody, procesy korzystania z maszyn i urządzeń, i racjonalne wykorzystanie poziomu wiedzy i techniki w tym zakresie. Normy te mają również za zadanie ustalenie organizacji pracy w urzędzie, dotyczyć będą pomieszczeń biurowych i wymogów, jakim winne one odpowiadać z punktu widzenia bezpieczeństwa i higieny pracy.
    Postęp techniczny
Wprowadzenie udogodnień technicznych w administracji publicznej jest możliwe i pożyteczne. Postęp techniczny ma na celu zwiększenie intensywności pracy i jej efektów, a także zmianę profilu kształcenia pracowników administracji. Niesie on za sobą również możliwość przesunięcia centrów obliczeniowych na wyższe szczeble. Stosowanie urządzeń technicznych wpływa również na sposób wydawania decyzji administracyjnych, a zwłaszcza tych, które są wydawane masowo. Wdrażanie postępu technicznego może spowodować ograniczenie roli czynnika społecznego. Z kolei natomiast wzrastać będzie rola wykwalifikowanego pracownika, eksperta i specjalisty. Powodować to może wzrost znaczenia organów administracji wyspecjalizowanej oraz jednostek organizacyjnych typu „sztabowego”. Wzrastająca rola ekspertów i specjalistów w administracji może spowodować zmniejszenie roli ciał (organów) administracji, a zatem naruszenie zasad demokratyzacji.


: Rodzaje struktur organizacyjnych.

Typologia struktur
Struktury organizacyjne można podzielić ze względu na:

• Spiętrzenie i rozpiętość kierowania
• Układ więzi organizacyjnych
• Dominujące kryteria wyodrębnienia podstawowych układów organizacyjnych instytucji.

Pierwszy rodzaj typologii ze względu na spiętrzenie i rozpiętość korowania się dwa typu struktury organizacyjnej:

• Struktury płaskie
• Struktury smukłe

Struktury płaskie można w niech zauważyć małe spiętrzenie kierowania, małą liczbę szczebli kierowania przy stosunkowo dużej liczbie rozpiętości kierowania

W strukturach smukłych zauważmy duże spiętrzenie kierowania, dużą liczbą szczebli kierowania przy stosunkowo małej rozpiętości kierowania.

Wady i zalety struktur płaskich:

Zalety
1. Krótsze drogi i czas przepływu informacji w kierunku pionowym .
2. Mniejsze zniekształcenie przekazywanych informacji.
3. Większa podatność na innowacje emitowane na szczeblach niższych.
4. Lepsze warunki do wyzwalania inicjatyw oddolnej.
5. Pełniejsze wykorzystanie kadry kierowniczej.
6. Niższe koszty utrzymania kadry kierowniczej.
7. Łatwiejsza koordynacja pionowa.
8. Lepsze warunki do decentralizowania decyzji.
9. Sprzyja bardziej globalnemu postrzeganiu działalności gospodarczej .
Wady
1. Trudności w koordynacji poziomej (nawet w ranach jednej komórki organizacyjnej)
2. brak większych rezerw kadry kierowniczej (ze względu na pełne wykorzystanie kierowników), mniejsza elastyczność w ustalaniu nietypowych zadań kierowniczych i terminów ich realizacji.
3. Konieczność dokładnej regulacji zastępstw aktywnych i pasywnych.
4. Mniejsze możliwości wykorzystania awansów pionowych jako elementu motywacji.

Wady i zalety struktur smukłych:

Zalety
1. Łatwiejsza koordynacja współdziałania niewielu pracowników w ramach jednej komórki.
2. Występowanie pewnych rezerw kierowniczych, co zwiększa elastyczność ustalania niektórych zadań kierowniczych i terminów ich realizacji.
3. Większe możliwości wykorzystania awansów pionowych jako elementy motywacji.
4. Łatwiejsza koordynacja pozioma na poszczególnych szczeblach zarządzania.
Wady
1.Dłuższe drogi czas przepływ informacji w kierunku pionowym.
2. Większe zniekształcenia przekazywanych informacji w kierunku pionowym.
3. Mniejsze możliwości „przebycia” innowacji emitowanych na niższych szczeblach i wymagających akceptacji na szczeblach wyższych.
4. Mniejsze możliwości wyzwalania inicjatywy podwładnych i kształtowania ich samodzielności.
5. Niepełne wykorzystanie kierowników (rozpiętość rzeczywista kierowania mniejsza od potencjalnej).
6. Wyższe koszty utrzymania kierowników.
7. Trudności koordynacji współdziałanie licznych jednostek organizacyjnych.
8. Sprzyja nadmiernej centralizacji decyzji.

Typologia ze względu na rodzaj więzi organizacje.

Przez więź organizacyjną rozumie się jakoś wyróżniony rodzaj stosunków między częściami instytucji (ludźmi i składnikami zasobów). Więzi organizacyjne wyrażają się przepływem nośników informacji albo innych rzeczy między częściami instytucji. Gdy więzi organizacyjne się utrwalają, to utrwalają się także drogi przepływu (spiętrzenia organizacyjne) owych rzeczy między częściami instytucji. Wyróżnia się cztery typy więzi organizacyjnych:

• Więź służbowa

• Więź funkcjonalna

• Więź techniczna

• Więź informacyjną

Więź służbowa to zależność podwładnego od przełożonego. Najważniejszą cechą tej więzi jest uprawnienie przełożonego do decydowania, co podwładny ma robić w czasie pracy, i do określania zadań, które podwładny powinien wykonać. Przełożony decyduje także o kolejności wykonywania przez podwładnych poszczególnych zadań oraz w ramach ogólnych wiążących go wytycznych postępowania ma głos w sprawie czasowych i stałych zwolnień z pracy.

Innym typem więzi jest więź funkcjonalna, której sprzężenia mogą, ale nie muszą się pokrywać ze sprzężeniami więzi służbowej. Przełożony nie decyduje o tym, co ma robić podwładny. Rola podwładnego polega głównie na pomaganiu lub doradzaniu a nie na dysponowaniu. Jednak przełożony zachowuje uprawnieni do decyzji oraz odpowiedzialność, ma obowiązek jedynie wysłuchania rady.

Kolejnym typem więzi jest więź techniczna polegająca na daleko posuniętym podziale pracy. Co powoduje, że czynności każdego członka zespołu są uzależnione od czynności pozostałych członków ponadto dochodzi do głosu jeszcze wzajemne uzależnienie członków zespołu. Te wspólne zależności powodują, że każdy z nich może i powinien domagać się od wszystkich działania zgodnego z formalnie lub zwyczajowo przyjętym sposobem.

Ostatnim rodzajem więzi jest więź informacyjna. Obejmuje ona obowiązek jednostronnego albo wzajemnego informowania się o wszelkich stanach rzeczy i ich zmianach by móc sprawnie wykonywać swoje obowiązki. Należy wyjaśnić, że przez informacje rozumiemy treść zawiadomienia, przekazaną przez informatora i przyjętą do wiadomości przez informowanego. Wszystkie rodzaje więzi są poszczególnymi przypadkami więzi informacyjnej. Sprzężenia tej więzi są najbardziej skomplikowane. Przebiegają „z góry na dół” i „z dołu do góry”, po liniach pionowych (sprzężenie służbowe), poziomych i skośnych. Przebiegają też w obie strony po liniach pokrywających się (lub nie) ze spiętrzeniami funkcjonalnymi i technicznymi.

Ostatnio edytowany przez Kasia (2010-05-20 20:29:40)

Offline

 

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
www.szkolarpgmakeraxp.pun.pl www.polisheliteclan.pun.pl www.mithrill.pun.pl www.demoris.pun.pl www.bractwo-mroku-margonem.pun.pl